Dodaj wydarzenie
Kalendarz
Moje konto
Choć jedzenie jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka, to sposób, w jaki je przygotowujemy, spożywamy i dzielimy się nim ma ogromne znaczenie dla naszej tożsamości i funkcjonowania społecznego. Dlatego też warto zwrócić uwagę na przygotowaną przez Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie wystawę o prostym tytule Jedzenie w sztuce, którą możemy oglądać od 12 kwietnia do 16 marca przyszłego roku.
Autorzy dzieł stanowiących część ekspozycji poddają refleksji problemy związane z żywieniem, z którymi współcześnie mierzymy się jako społeczeństwo. Wystawa stara się omówić całe spektrum: od głodu po konsumpcjonizm i marnotrawstwo.
Prace prezentowane są w formie obrazów, fotografii, wideo, obiektów i instalacji, których autorami jest 66 artystów z różnych krajów. Nie brakuje również polskich twórców takich jak: Natalia Lach-Lachowicz, Aleksander Janicki czy Marcin Maciejowski. Po przytoczeniu tych popularnych nazwisk, pragnę jednak zwrócić szczególną uwagę na młodą popartową artystkę Alicję Kozłowską, której Haftowana zwyczajność na pewno zainteresuje Państwa dokładnością i szczegółowością wykonanych obiektów.
W spektrum problemów konsumpcyjnych znajdziemy tu prace, które poruszają różne aspekty życia, jak chociażby dylematy egzystencjalne, za sprawą rzeźb Erwina Wurma czy instalacji Katafalk i Baldachim Wojciecha Ireneusza Sobczyka. Z kolei Elia Nurvista w swojej kompozycji Fruchtlinge, pod płaszczem zwykłej animacji przedstawiającej sortowanie egzotycznych owoców według unijnych standardów, prowokuje do refleksji na temat pojęcia egzotyki z naszego europejskiego punktu widzenia, a także samego stosunku do migrantów przybywających z odległych części świata. Temat globalizacji podjął również Marek Janiak z grupy Łódź Kaliska, który w swojej ironicznej pracy ujmuje kwestie związane ze spożywaniem mięsa. Kolejną nieoczywistą pracą, poruszającą wymiar ekonomiczny, jest cykl fotografii Wartość Dolara Jonathana Blausteina, gdzie w surowych warunkach przedstawia on równowartość tytułowej waluty w artykułach spożywczych. Artysta w sposób prosty, bez retuszu, bez gry światłem pokazuje realny wygląd jedzenia, przez co podkreśla również problem społeczny, jakim jest wszechobecny marketing zniekształcający nasz obraz świata.
Wystawa jest moim zdaniem doskonałym przykładem tego, jak można w przystępny sposób uwrażliwić odbiorców na różnorodne tematy. Jest to także świetne miejsce na rodzinny wypad, chociaż warto mieć na uwadze, że poszczególne prace artystki Natalii LL mogą być dla niektórych osób nieco drażliwe. Nie znajdziemy tu jednak żadnych drastycznych obiektów, co sprawia, że wystawa jest odpowiednia również dla młodszych odbiorców. Dodatkowo, jak co roku w okolicach maja muzeum bierze udział w akcji Noc Muzeów, w trakcie której można zobaczyć wystawy za symboliczną złotówkę.
Jeśli odwiedzacie MOCAK po raz pierwszy, polecam również zejść na niższe piętro, gdzie znajdują się stałe zbiory muzeum. Można przenieść się do świata Andy’ego Warhola, wejść w ekran komputera czy w bardziej klasycznej pracy Edwarda Dwurnika odnaleźć swoich ulubionych krakusów ze świata kultury.
Dane techniczne: Za wystawę odpowiadają kuratorki Maria Anna Potocka, Martyna Sobczyk a także koordynatorzy w postaci Mirosława Bałazy, Anny Jeznach oraz Weroniki Stasińskiej.
Czas trwania: od 12.04.2024 do 16.03.2025
Miejsce: Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie Budynek A, Poziom 0
Relacja: Nina Kucharczyk
Redakcja: Justyna Zięba
Zdjęcia: Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie
Artykuł został napisany w ramach Akademii Dziennikarstwa Obywatelskiego w Kulturze
Spodobał Ci się nasz artykuł? Przeczytaj więcej o sztuce!
Przeczytaj również: „Belladonna” Adalyn Grace – recenzja serii
Przeczytaj również: Upadek Númenoru – tolkienowska opowieść o zatopionym królestwie
Przeczytaj również: “Gruby” – recenzja książki. Chuda opowieść o grubych problemach
Przeczytaj również: Randka Undergroundowa: Nowe spojrzenie na przestrzeń kulturalną Białegostoku
Przeczytaj również: Nowe oblicze slashera – gatunkowa dekonstrukcja i społeczne zaangażowanie
Przeczytaj również: Kos – recenzja. To nie jest film o Kościuszce
