Pierwsza ukraińska scena teatralna w Polsce aktywnie działa pod patronatem Instytutu im. Jerzego Grotowskiego

Scena ukraińska przy Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu rozpoczęła swoje działania w 2023 roku pod artystyczną opieką niezależnego teatru GAS. Zespół ten tworzą trzy młode aktorki: Sofiia Onishchenko, Daria Bogdan oraz Vasylyna Martseniuk, które przeprowadziły się do Polski przez pełnoskalową inwazję Rosji w Ukrainie w lutym 2022 roku. Dziewczyny razem studiowały aktorstwo w Narodowym Uniwersytecie Artystycznym im. Iwana Kotlarewskiego w Charkowie, a teraz kontynuują naukę w Akademii Sztuk Teatralnych Stanisława Wyspiańskiego we Wrocławiu. Przebywając już w Polsce wspólnie założyły niezależny teatr GAS, działania w ramach którego były impulsem do powstania i rozwoju Sceny ukraińskiej.

Projekt został stworzony z myślą o ukraińskich artystach i artystkach, działających w obszarze teatru oraz sztuk performatywnych. Jest to reakcja na tragiczne wydarzenia związane z wojną Rosji w Ukrainie, która spowodowała masową emigrację ukraińskich twórców oraz systematyczne niszczenie ukraińskiego dziedzictwa kulturowego. Większość teatrów w Ukrainie aktualnie pracuje w warunkach ekstremalnych przez ciągłe obstrzały rakietowe całego kraju.

„Tworzymy przedstawienia inspirując się naszymi przyjaciółmi – twórcami i twórczyniami, obrońcami i obrończyniami, ludźmi wszystkich zawodów, którzy codziennie bronią nas na froncie i dają nam możliwość występowania w Europie bez rosyjskich rakiet”. Sofiia Onishchenko, niezależny teatr GAS.

Scena ukraińska przy Instytucie im. Jerzego Grotowskiego jest swojego rodzaju mostem pomiędzy kulturami. Otwiera dla mieszkańców Wrocławia nowe ścieżki obcowania ze sztuką. Celem projektu jest nie tylko chronienie ukraińskiej kultury w obliczu zagrożenia, ale także chęć stworzenia przestrzeni dla artystów na emigracji, gdzie mogliby oni kontynuować twórczą działalność, rozwijać się,  kultywować swoją tożsamość narodową oraz nawiązywać relacje z lokalną społecznością. Działalność Sceny ukraińskiej nie ogranicza się spektaklami teatralnymi, organizują również warsztaty dla różnych grup wiekowych, dyskusje, spotkania, czytania performatywne. To wszystko umożliwia interakcję i dialog między ukraińskimi twórcami a publicznością wrocławską. Twórczynie dbają o otwartość i dostępność wydarzeń. Większość z nich odbywa się w języku ukraińskim oraz polskim. Pozwalając ludziom mówiących w różnych językach porozumieć się za pomocą sztuki. Poprzez organizację wydarzeń o różnorodnej tematyce i formie, projekt dąży do stworzenia przestrzeni, w której każdy może odnaleźć coś dla siebie, a zarazem do wzmocnienia głosu mniejszości ukraińskiej we wrocławskim krajobrazie kulturalnym.

Scena ukraińska oraz teatr GAS wnoszą też swój wkład w zwycięstwo Ukrainy. Podczas wydarzeń są organizowane zbiórki oraz licytacje dla sił zbrojnych Ukrainy. Bo tylko dzięki ich działaniom i odwadze możemy bezpiecznie oglądać sztukę w Europie.

Scena ukraińska pod opieką niezależnego teatru GAS przy Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu naprawdę może stać się ważnym miejscem spotkań i wymiany kulturalnej. Dzięki prezentacji dorobku ukraińskich artystów w obszarze teatru i sztuk performatywnych, scena ta może nie tylko przyczynić się do rozwoju i promocji ukraińskiej kultury, ale także poszerzyć wiedzę i zrozumienie o kulturze Ukrainy wśród mieszkańców Wrocławia.

Relacja: Alina Buchko
Zdjęcia: Paweł Kurek

  Artykuł został napisany w ramach Akademii Dziennikarstwa Obywatelskiego w Kulturze

Spodobał Ci się nasz artykuł? Przeczytaj więcej o teatrze!

Przeczytaj również: Aktorzy Teatru Klasyki Polskiej po raz pierwszy zagrają w Białymstoku!
Przeczytaj również: Szekspir “Romeo i Julia” w muzyce – 460. urodziny pisarza
Przeczytaj również: Odzyski-obiekty. Wystawa Bogusława Bachorczyka w krakowskim Międzynarodowym Centrum Kultury
Przeczytaj również: „Mój rok relaksu i odpoczynku” w Teatrze Dramatycznym – czy sztuka o śnie może być ciekawa?
Przeczytaj również: Nowe oblicze slashera – gatunkowa dekonstrukcja i społeczne zaangażowanie
Przeczytaj również: Kos – recenzja. To nie jest film o Kościuszce