„Powodzenia, Leo Grande” – recenzja filmu

Zamknąć dwójkę ludzi na różnych etapach życia w pokoju hotelowym, zmierzyć ich z własnymi demonami, oś filmu oprzeć na tabu (które swoją drogą wydawałoby się już dawno tabu nie powinno być), obsadzić w głównych rolach Emmę Thompson i Daryla McCormak, dodać atmosferę rozżalenia za tym co utracone oraz szczyptę ekscytacji, za tym co jeszcze może się zdarzyć, wstrząsnąć i mamy przepis na całkiem niezły film. „Powodzenia, Leo Grande” w reżyserii Sophie Hyde z 2022 r. to bardzo zręczne studium tego, czego większość z nas wolałaby nie studiować. Ale może warto.

Nancy jest emerytowaną nauczycielką religii, która po 31 latach pruderyjnego małżeństwa i przedwczesnej śmierci męża orientuje się, że przez całe życie temat seksu i przyjemności w zasadzie dla niej nie istniał. Postanawia więc wynająć pracownika seksualnego, aby przeżyć choć raz to, o czym wszyscy od czasów rewolucji seksualnej trąbią, a jej nie dane było doświadczyć.

Zapowiedź “Powodzenia, Leo Grande” przybliża widzom z jakim gatunkiem filmowym przyjdzie nam się zmierzyć

Na wstępie zaznaczmy, że forma two-man show jest wymagająca dla wszystkich – dla twórców, dla aktorów, wreszcie dla odbiorców. Dlatego, że widać z bliska najmniejszy detal i dodatkowo zagęszcza ona atmosferę. A jednak mimo poważnego i wstydliwego tematu, twórcom filmu udało się opowiedzieć go z lekkością. Przyczyniła się do tego wcielająca się w rolę Nancy Emma Thompson, po raz kolejny udowadniając, jak wybitnie plastyczną jest aktorką. Gdy gra zawstydzoną, to jakby była ucieleśnieniem wstydu, kiedy widzimy ją rozedrganą i do granic możliwości niepewną to widzimy czyste rozedrganie i niepewność. Jednocześnie Daryl McCormak w roli pociągającego sex-worker’a Leo jest spokojnym tłem, dzięki któremu tragedia Nancy wybrzmiewa i staje się jeszcze bardziej realna. Ale to nie jest jednostronne spotkanie, gdyż za chwilę obserwujemy zmianę ról – dramat relacji na linii syn-matka, z jaką musi się mierzyć Leo ze względu na sposób zarabiania pieniędzy, który wybrał wyraźnie kontrastuje z matczyną łagodnością głównej bohaterki wobec jej dzieci. Chociaż macierzyństwo odebrało jej wiele, a syn, jak ośmiela się powiedzieć pierwszy raz na głos, jest po prostu nudny, córka niesprawiedliwa, roszczeniowa i dziecinna.

Nancy będzie musiała przemyśleć raz jeszcze swoje poglądy na temat rozwiązłości, pruderii, konfliktów pokoleniowych, swojego macierzyństwa i tego, co przez nie utraciła. A także na temat, który podejmowała ze swoimi uczniami na lekcjach – czy zawód pracownika seksualnego powinien być zalegalizowany. Wreszcie to spotkanie jest przyczynkiem do spojrzenia na siebie samą i swoją cielesność oraz akceptację własnego ciała w późnym wieku. Duże brawa dla twórców należą się właśnie za to, że udało im się coś paradoksalnego – przedstawienie tabu starzejącego się ciała w sposób delikatny, a jednocześnie wprost.

„Powodzenia, Leo Grande” warto zobaczyć dla tańczącej Emmy Thompson, zabawnych dialogów, świetnej energii pomiędzy aktorami, którzy wybrnęli doskonale z ostatecznie bardzo trudnych ról. To ten typ filmu, który otwiera dyskusje na tematy naznaczone, społecznie kontrowersyjne i spychane do granic świadomości, a jednocześnie jest dowcipny na tyle, by nie przetłoczyć. Zobaczcie koniecznie!

Relacja i zdjęcia: Sara Mazur
Zdjęcia: Forum Film Poland

Spodobała Ci się nasza recenzja filmu “Powodzenia, Leo Grande”? Zobacz nasze inne artykuły!

Przeczytaj również: Zobacz relację z wystawy Jacek Malczewski Romantyczny!
Przeczytaj również: Relacja z wystawy Opowieści okrutne – zobacz!
Przeczytaj również: Stan rzeczy, czyli sztuka użytkowa!
Przeczytaj również: Justyna Adamczyk – Wystawa: Przeszłość nie przemija, bo wiecznie jest tworzona na nowo

Znajdź ciekawe wydarzenia w naszej

>>>wyszukiwarce imprez<<<