"Trzy tysiące lat tęsknoty" - recenzja filmu George'a Millera

Są takie filmowe produkcje, od których oczekujemy dużo, zanim jeszcze seans się zacznie. Nowy film George Millera „Trzy tysiące lat tęsknoty” (ang. Three thousand years of longing) z 2022 roku wrzuciłam do tej kategorii, jeszcze przed tym jak zgasły światła na sali kinowej. Baśń, Tilda Swinton i oscarowy reżyser – to wydawałoby się jest receptą na doskonały film, o którym myślimy jeszcze długo po wyjściu z kina. Czy tak było w tym przypadku?

Dr. Alithea Binnie (Tilda Swinton) jest uznaną w świecie narratolożką, pracującą na londyńskim uniwersytecie. Jak sama przyznaje ma naturę samotniczki i jest bardzo przywiązana do swojej niezależności. Hołduje realistycznemu, chłodnemu myśleniu w życiu, a fantastyczne i nadnaturalne fenomeny rezerwuje dla opowieści literackich. Gdy pewnego dnia zjawia się w Istambule na konferencji dotyczącej opowieści, którymi na co dzień się zajmuje i wybiera w sklepie ze starociami niepozorną buteleczkę na pamiątkę. Pewnego dnia zjawia się w Istambule na konferencji dotyczącej opowieści, którymi na co dzień się zajmuje i wybiera w sklepie ze starociami niepozorną buteleczkę na pamiątkę. Gdy następnego dnia myje zęby w hotelowej łazience i próbuje otworzyć butelkę, wyłania się z niej najprawdziwszy Dżin (Idris Elba), a najdziwniejsze zdaje się nie samo jego pojawienie się, lecz zasadniczo spokojne przyjęcie tego faktu przez mocno stąpającą po ziemi Alithea’ę. Dżin chce od razu spełnić 3 pragnienia serca Alithei i w końcu zostać uwolnionym, lecz ta ku jego zdumieniu twierdzi, że o niczym nie marzy. Co więcej, szeroka znajomość historii o spełnianiu życzeń każe jej sceptycznie podchodzić do całej sprawy. Dużo ciekawsze od niesamowitej okazji do spełnienia swoich najskrytszych marzeń będzie dla niej wysłuchanie historii 3 uwięzień w butelce Dżina na przestrzeni ostatnich trzech tysięcy lat. Jakie wnioski wyciągnie z nich Alithea i czy wpłyną na jej życzenie?

Zwiastun zapowiada baśniową przygodę!

Plus za baśniowy rozmach, przywołujący na myśl powoli snute opowieści, w których można się zatracić, miękko wsiąkając w fotel. Niezła rola Tildy Swinton, która jak zwykle udowadnia, że potrafi wcielić się w dosłownie każdą postać – tym razem jej androgeniczna uroda harmonijnie współgra z charakterem Alithea’i – zdystansowanej do wszelkich osobistych relacji, nieco cynicznej i pochłoniętej pracą. Może nawet ciekawszą kreacją jest postać Dżina, który z każdą kolejną historią okazuje się być bardziej ludzki niż mityczny.
Czasami jako ludzie mamy tendencje do widzenia naszego życia linearnie – prawie jak na wykresie oczekujemy, że życiowa krzywa będzie tylko rosnąć, a my nigdy nie będziemy wracać do punktu wyjścia. Myślimy, że coś nam się więcej nie przydarzy bo przecież jesteśmy już na tyle dojrzali/doświadczeni przez życiowe trudności, że ten sam scenariusz tylko w innym punkcie życia nie może nam się przytrafić. Tymczasem nowy film Millera zręcznie pokazuje, że w życiu w zasadzie wciąż zataczamy kręgi, tylko że w nowych okolicznościach.
„Trzy tysiące lat tęsknoty” nie niesie ze sobą żadnych przełomowych prawd o ludziach, nie otwiera w metafizyczny sposób horyzontów, o których nie miało się dotąd pojęcia. Wnioskiem, do którego dochodzi główna bohaterka z pomocą nietypowego towarzysza jest oczywista prawda – na koniec sens naszemu życiu nadają relacje z innymi. Nie praca, nie przedmioty, nie nasze osiągnięcia, nawet nie wiedza. Jasne, te aspekty życia mogą pomóc nam poczuć się „na miejscu”, lecz nie stanowią esencji naszego istnienia. Jednym słowem same w sobie nie dadzą nam szczęścia. Choćbyśmy się bardzo na to nie chcieli zgodzić.

„Trzy tysiące lat tęsknoty” to dobry wybór na piątkowy wieczór, gdy marzy nam się już tylko niemyślenie i odpłynięcie w dalekie od codzienności, problemów i pędu krainy. Baśń, która otula nas pięknym obrazem i poczuciem humoru bohaterów i puszcza do nas oko, pytając czy potrafimy jeszcze wierzyć w cokolwiek.

Recenzja: Sara Mazur

Zdjęcia: Monolith Films

Spodobała Ci się nasza recenzja “Trzy tysiące lat tęsknoty”? Zobacz nasze inne artykuły!

Przeczytaj również: Recenzja filmu “Niedaleko od nieba”
Przeczytaj również: Czy warto oglądać polskie “Gry rodzinne”?
Przeczytaj również: “Powodzenia, Leo Grande”, nowe wejście w intymność
Przeczytaj również: Zobacz zaskakujący slasher “Bodies bodies bodies”!